Γράφει ο Φωτόπουλος Δ. Γεώργιος – Γιωργάκης από Καμενιάνους Καλαβρύτων
Στις 29 Νοεμβρίου ε.ε. το KalavrytaPress.gr εφιλοξένησε δημοσίευμά μου με τίτλον: «Ἡττήθη ὁ Γηρυόνης εἰς τόν τόπον μας».
Φίλος και ομοχώριός μου, βαθύνους, λίαν πεπαιδευμένος και εγκρατέστατος της επικαιρότητας, άνθρωπος του λόγου και του Πνευματικού Πολιτισμού, καλοπροαίρετα βέβαια, ηθέλησε να σχολιάσει το δημοσίευμα και έγραψε μεταξύ άλλων: «Ουδείς Γηρυόνης μπορεί να ηττηθεί…… ποιος μπορεί να τα βάλει με τα στοιχεία της φύσης και να κερδίσει; Ας ελπίσουμε να μην τρίξει τα δόντια του ο κάθε Γηρυόνης, γιατί τότε θα κλάψουν μανούλες….. Μόνον από τον Ηρακλή ηττήθη ο Γηρυόνης».
Η σχολίαση του συγκεκριμένου δημοσιεύματος είναι εξαιρετικά δύσκολη και ως εκ τούτου εκτιμώ ότι τον φίλον μου προσείλκυσεν η υπερεκτίμηση της ευρυμαθείας του και εμπήκε σε βαθιά νερά, χωρίς να υπολογίσει με ακρίβειαν το βάθος τους, πράγμα το οποίον επηρέασεν επί τα χείρω την αισιοδοξίαν του, όμως πολύ ελαφρά, δι’ ο οφείλω να του αναγνωρίσω το απρόβλεπτον, συνεπικουρούμενον από το γεγονός ότι κατά την σχολίαση του δημοσιεύματος, αποδέχεται ότι: «Τον Γηρυόνη ενίκησεν ο Ηρακλής».
Εις τον Ήρωα αυτόν επιβάλλεται να αποδίδουμεν τους άθλους του, όχι όπως τους εδιδάχθημεν αρχικά – για λόγους παιδαγωγικής δεοντολογίας – αλλά να δίνουμεν εκάστοτε στα γεγονότα την έννοιαν που τους ταιριάζει, να δίνουμε την πραγματικότητα.
Ο Ηρακλής, ως ιδέα, ήταν ταυτόχρονα δεινός μηχανικός υδραυλικών και οδοποιϊκών έργων, γεφυρών και μηχανισμών φραγμάτων. Ήταν όμως και ο πρώτος εξερευνητής ολόκληρου του τότε γνωστού και άγνωστου κόσμου. Ήταν η ίδια η ψυχή και το δαιμόνιον του Έλληνα.
Από τον φίλον μου, ο οποίος σχολιάζει το δημοσίευμα, ουδείς αξίωσε να γυρίσει το ποτάμι και να το πάει τον ανήφορον. Ο θυμόσοφος Ελληνικός Λαός λέει ότι: «Το νερό δεν πάει τον ανήφορο». Το νερό ακολουθεί τους φυσικούς κανόνες. Αν ο άνθρωπος παραβιάζει τους κανόνες αυτούς με επιφανειακήν και ωφελιμιστικήν σκέψη, ασφαλώς και δεν ευθύνεται ο Γηρυόνης.
Εις το δημοσίευμά μου κάνω λόγον για οργάνωση, προπαρασκευήν και κινητοποίηση, όταν παραστεί ανάγκη, ώστε να μεταπέσουμε ομαλά από την κατάσταση της ηρεμίας εις την κατάσταση της Έκτακτης Ανάγκης – Συμφοράς και να ελαχιστοποιήσουμε τις απώλειες.
Κάνω λόγον για έργο προληπτικόν έναντι των στοιχείων της Φύσης.
Όπως γνωρίζει ο φίλος μου, δοθέντος ότι ασχολείται ερασιτεχνικά και με την συγγραφήν, η Φύση είναι απρόθυμη να παρέχει εις τον άνθρωπον, το τεράστιον και βιοφόρον πλούτον της, χωρίς κόπους, αγώνες και θυσίες.
Όλος ο πολύμορφος κόσμος φυσικών όντων και φαινομένων ήταν εις την αρχήν αφιλόξενος, σκληρός, εχθρικός και απαθής προς την ανθρωπίνην ύπαρξη.
Εν τούτοις παρά τα τόσα μαρτύρια και πάθη, ο άνθρωπος ύψωσε προοδευτικά την κυριαρχίαν του επί της γης, εξέτεινε την ηγεμονίαν του εις τους ωκεανούς, εταπείνωσε το ύψος των ορέων, διέσχισε τολμηρότατος τα νέφη και τους αιθέρες, κατέβηκε άφοβα εις τους κόλπους της γης και τελευταία επέρασεν ηγεμονικά τις πύλες του διαστήματος.
Ο άνθρωπος – όπως γνωρίζει ο φίλος μου, ο σχολιάζων το δημοσίευμά μου – φύσει απεχθάνεται: το άδικον, το κενόν και την αταξίαν.
Όμως παρά το γεγονός ότι: «τούς τῆς φύσεως οὐκ ἔστιν λανθάνειν νόμους», μερικές φορές η φύση παρουσιάζει απρόβλεπτες διαταραχές. Τούτο δεν το κάνει για να εκδικηθεί τον άνθρωπον, δεν το κάνει «για να κλάψουν μανούλες» όπως διατείνεται ο φίλος μου. Για τον λόγον αυτόν δεν πρέπει να είμεθα «ή του ύψους ή του βάθους».
Υπάρχει και το μέσον, όπου ευρίσκεται η αλήθεια. Οι φυσικές διαταραχές, όπως εξετέθησαν ανωτέρω, δεν αποτελούν τον κανόνα, είναι η εξαίρεση, η οποία άλλωστε επιβεβαιώνει τον κανόνα. Είναι η δοκιμή της τελειότητας.
Ε λοιπόν! μέσα σε αυτές τις διαταραχές, επιβάλλεται να βρίσκει κάθε φορά ο άνθρωπος το μέσον, την χρυσήν τομήν, με την λήψη των ενδεδειγμένων μέτρων και να μην είναι, ούτε παράτολμος, ούτε υπεράγαν αισιόδοξος, αλλά ούτε και να απελπίζεται. «Τόλμη μετά φρονήσεως», να είναι το έμβλημά του. «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» (Ανδρέας Κάλβος).
Ως γνωστόν ο Δημιουργός επροίκισε τον άνθρωπον με νουν, ώστε να μελετά, να σχεδιάζει και να υλοποιεί με επιτυχίαν τα σχέδιά του. Τα υπόλοιπα έμβια όντα επροίκισε με ένστικτον, το οποίον, αν μελετήσουμε προσεκτικά, βλέπουμε το Μεγαλείον της Δημιουργίας. Π.χ. τα πρόβατα, όταν ενσκήπτουν ακραία καιρικά φαινόμενα με κεραυνούς, φεύγουν κάτω από τα δένδρα και στέκονται ακάλυπτα υπό σφοδράν κακοκαιρίαν. Και τούτο γιατί το τρίχωμά τους, το μαλλί τους έχει στατικόν ηλεκτρισμόν.
Περί τα τέλη του 1890, αρχές του 1900, εις την Ερυμάνθιον Καπρίβαιναν και συγκεκριμένα εις τον αυχένα του τοπωνυμίου Ζαχαριά εσκότωσεν κεραυνός την κόρην του Γιάννη του Ανδρουτσόπουλου – Κόσκορη από τους Καμενιάνους. Η άπειρη νεάνιδα οδήγησε περί τα σαράντα αρνιά κάτω από το δένδρο, για να τα προστατεύσει από την κακοκαιρίαν, αλλά δεν είχε ούτε κἂν την γνώση να απομακρυνθεί από το κοπάδι και είχε την ίδιαν τύχην με αυτό.
Ύστερα απ’ όσα εξετέθησαν ανωτέρω εκτιμώ πως ο φίλος μου αντελήφθη ότι ουδείς Γηρυόνης είναι αήττητος, υπό την προϋπόθεση ότι ο άνθρωπος ενεργεί προληπτικά και μεθοδικά. Διαχρονικόν παράδειγμα η ήττα του Γολιάθ. «Τῆ μελέτη τα πάντα δοῦλα γίγνονται».
Αν διαπνεόμεθα από καλήν πρόθεση να ασκήσουμε έλεγχον, επιβάλλεται να δουλεύουμε 75% και να ελέγχουμε 25%. Κάθε παρέκκλιση από τα ποσοστά αυτά σημαίνει αποτυχία.
Πέραν αυτού επιβάλλεται – κατά τον λόγον –να αποφεύγουμε βαρύγδουπες φράσεις, να είμεθα ψύχραιμοι και να αντιμετωπίζουμε με τάξη, με ανάλογον σχεδιασμόν τις Έκτακτες Ανάγκες –Συμφορές, χωρίς να δημιουργούμε πανικόν.
Όμως ευχαριστώ τον φίλον μου, γιατί μου έδωσε την ευκαιρίαν, να ασχοληθώ έτι μάλλον, για την αντιμετώπιση Εκτάκτων Αναγκών – Συμφορών Ειρηνικής Περιόδου.
Σημείωση: Υπενθυμίζω και πάλιν ότι: «ουδέν διδάσκει όσον το παράδειγμα και ουδέν επιβάλλει όσον η ευπρέπεια» (Φρειδερίκος Χαλίντεϋ Ανώτατος Αξ/κός της Μητροπολιτικής Αστυνομίας του Λονδίνου).
